Juran
In deze periode van onzekerheden over de ontwikkeling in de bestrijding van het virus Covid-19 en gevolgen ervan voor de gehele samenleving, dringt de vraag zich op hoe lang en intensief is een intelligente lockdown (nog) houdbaar?
Het is een vraagstuk dat niet eenduidig te beantwoorden is en deels op gevoel, emotie en inschatting zal worden gebaseerd. De balans tussen het bijna helemaal stilleggen van het dagelijkse (economische) leven en het risico om dat weer te starten is een duivels dilemma! Achteraf is het makkelijk oordelen en om in deze tijd politicus te zijn is een zware en niet te benijden opgave.
De vergelijking met de theorie van de kwaliteitskosten van Juran is te maken als het gaat over de bestrijding van de verspreiding van het Covid-19 virus. In maakbedrijven wordt dit model gebruikt om een juiste balans te vinden tussen de preventie en controle etc. voorkoming van foute producten is de acceptatie van een deel falen op dat gebied. De waarde waarin dat uitgedrukt wordt zijn €. Het draait in maakbedrijven tenslotte om te continueren en daarvoor is winst maken noodzakelijk.
Er is een optimum tussen de aandacht (en kosten) voor preventieve maatregelen en controles en het aantal defecten dat wordt gemaakt (met de bijbehorende kosten). Samen zijn dat de zogenaamde kwaliteitskosten. Het streven naar zero defects kost per definitie veel en heeft alleen zin als daarvoor ook door de afnemers betaald wordt. Met andere woorden: het gemiddelde maakbedrijf accepteert een (klein) aandeel defecten omdat het nu eenmaal economisch gunstiger is dan het foutloos produceren. Afhankelijk van de branche en de producten die geproduceerd worden zal het percentage verschillen. In de bijgaande grafiek is het snijpunt het optimum en dat zal ieder maakbedrijf nastreven.
Kun je deze vergelijking wel maken?
De eerste (logische) reactie als dit model wordt ingezet als methode voor de voorkoming van de verspreiding van Covid-19 is dat het om mensenlevens gaat en niet alleen om kosten (of ontevreden klanten). Toch is het inzetten van alle middelen om verspreiding tegen te gaan volgens dit model (alles inzetten op preventie en controle) ver voorbij het optimum. Het lijkt erop dat dit zich nu voltrekt in de economie, met name bij contactberoepen, waarvan horeca, sportscholen en kappers voorbeelden zijn. Die kunnen nu nagenoeg niets ondernemen. Die ondernemers betalen een hele hoge prijs. Naast alle economische schade is er ook emotionele schade. Die gevolgen voor de gezondheid (stress, onzekerheid) zijn nog niet te voorzien.
Zweden
In Zweden hebben ze een andere aanpak gekozen en vooral ingezet op de verantwoordelijkheid van de burgers zelf en hebben bijvoorbeeld scholen en horeca (met de nodige aanpassingen) opengehouden. Het terugdraaien van die maatregelen is vele malen eenvoudiger. Hiermee is meer naar dat optimum
gezocht dan in de aanpak in Nederland en de rest van Europa. Het lastige met deze vergelijking is dat het over mensenlevens gaat en welke ‘risico’s daarmee genomen worden. Dat is een ethisch vraagstuk dat niet eenvoudig en eenduidig is te beantwoorden.
Hoe verder in Nederland?
Er komt nu een fase waarin in een breder perspectief gekeken moet gaan worden. Op deze manier doorgaan is niet mogelijk en zal wellicht het Covid-19 virus onder controle krijgen of zelfs uitbannen, maar de problemen die ervoor in de plaats komen zijn enorm. Het moeilijke punt is dat er een keuze gemaakt moet worden in versoepeling van de maatregelen die nu van kracht zijn en de acceptatie van de toename van besmettingen. Zolang dat beheersbaar blijft en de IC capaciteit niet overbelast raakt is dat te vergelijken met het optimum van de kwaliteitskosten theorie van Juran. Het is een complex vraagstuk, zowel ethisch (speel je met mensenlevens?), economisch (als dit zo nog lang duurt, kom je daar nog ooit uit?) en politiek (er wordt wel verwacht dat er leiding wordt genomen en ook de juiste besluiten!).
De tegengeluiden zijn om de maatregelen te handhaven, al dan niet met versoepeling met een zogenaamde 1,5 meter samenleving, tot er een vaccin of medicijn is. Dat is praktisch onhaalbaar en daarmee zal dit vraagstuk binnenkort toch voor ons liggen.
Gelukkig zijn veel ondernemers bijzonder creatief en kunnen zij tijdelijke maatregelen treffen om te werken met de protocollen van de 1,5 meter samenleving. Laat dat a.u.b. ook tijdelijk zijn! Mensen zijn namelijk sociale wezens en hebben contact nodig met elkaar.
In maakbedrijven zijn er genoeg voorbeelden van tijdelijke maatregelen om te zorgen dat de faalkosten omlaag gaan. Soms draconische maatregelen zoals een 100% eindcontrole. Vanuit economisch standpunt is dat niet houdbaar en zullen snel andere maatregelen getroffen worden om tot een structurele en houdbare oplossing te komen.
Tot slot
We moeten samen de risico’s afwegen om tot het beste (maatschappij brede) besluit te komen. Ik geloof dat mensen doordrongen zijn van ernst en met hun gezonde verstand de juiste afweging (kunnen) maken. Kijken naar de maakindustrie en daarmee nieuwe inzichten krijgen levert ook weer nieuwe ideeën op. De juiste balans vinden en besluiten zijn de grote uitdagingen!
Meer weten? Of gewoon een keer vrijblijvend praten (of je hart luchten) Neem gerust contact met ons op, daar word je altijd wijzer van! Stuur een bericht via onze contactpagina of bel 06-51 38 15 50.
